Γράφει ο

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ

Βοσκοί και σκύλοι, λώβα και ψώρα. Τ’ αρνιά; Μουζίκοι.

Ο λαός; Όνομα. Σκλάβας πλέμπας δούλα κι η οργή.

—Οι λύκοι! Οι λύκοι!

κι οι βοσκοί ανάξιοι, λύκοι και οι σκύλοι, κι οι αντρείοι, δειλοί.

Ψόφια όλη η στάνη.

Φέρτε να πιούμε, κούφιο νταηλίκι.

Κ. Παλαμάς

Η χερσαία ελληνική γη καταστράφηκε! Δεν καταστράφηκε με πολύπλοκες, θολές και διπλωματικές διαδικασίες. Καταστράφηκε με οφθαλμοφανή, ωμή και άγρια βία! Η μεθόδευση της σημερινής καταστροφής, που άρχισε το 2012 και συνεχίστηκε μέχρι τις ημέρες μας, αποκαλύπτει την ύπαρξη σχεδίου. ‘Ηταν μια μεθόδευση η οποία κάλυπτε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής (με την ευρεία έννοια του όρου). Επώνυμες μαρτυρίες και καταγγελίες απλών ανθρώπων εναντίον επώνυμων αξιωματούχων μπροστά σε κάμερες και μικρόφωνα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, χωρίς να υπάρχει καμμία διάψευση από κανέναν.

Ο κρατικός μηχανισμός, εδώ και χρόνια, έκανε ό,τι μπορούσε για να αυτοακρωτηριαστεί και ολιγώρησε εξόφθαλμα, αποδεικνύοντας ότι η δουλειά του έχει πάψει να είναι η διασφάλιση της ομαλής πορείας και ανάπτυξης του Έθνους και του Λαού κι έχει καταντήσει υποχείριο και όργανο πολιτικής εγχώριων και εξωχώριων εχθρικών κέντρων εξουσίας, που απεργάζονται την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Όποιος δημόσιος λειτουργός προσπαθεί να αντισταθεί σε αυτήν την λαίλαπα δέχεται χτυπήματα, συκοφαντείται και επιχειρείται η αποδυνάμωσή του.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει γίνει η Πέμπτη Φάλαγγα σκοτεινών και δολοφονικών κέντρων. Τις τελευταίες δεκαετίες στηρίζει επίμονα και αταλάντευτα είτε ενεργητικά είτε αδρανώντας, κάθε ενέργεια που στρέφεται εναντίον της Πατρίδας και του Λαού, τόσο όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική, όσο αφορά και στην εσωτερική πολιτική.

Το αποτέλεσμα των πυρκαγιών είναι ανυπολόγιστη ζημιά οικονομική, πληθυσμιακή, ηθική και πολιτική. Η επίρριψη της ευθύνης σε κάποια δήθεν κλιματική κρίση αποτελεί προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών, προέρχεται από αμετανόητα εγκληματικά κέντρα και απευθύνεται στους αξιολύπητους “αιώνιους αθώους” οπαδούς.

Υπάρχει σχέδιο καταστροφής του Ελληνισμού. Οι εξελίξεις που αφορούν στην Κύπρο, το Αιγαίο, την Θράκη και, τώρα, στην καταστροφή του χερσαίου τμήματος της χώρας επιβεβαιώνουν γι άλλη μια φορά αυτό το γεγονός και καταδεικνύουν – γι άλλη μια φορά – τους ενεργούντες.

Εάν η Ελλάδα δεν είχε καμμία δυνατότητα να αντιδράσει σε αυτές τις μεθοδεύσεις, αν δεν είχε καμμία δυνατότητα να εξασφαλίσει στους Έλληνες ασφάλεια, ευμάρεια κι ευημερία, η καταστροφή της θα αποτελούσε ένα Δράμα. Όμως, επειδή έχει όλες τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για να γίνει μια χώρα-υπόδειγμα σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δεν έχει το ανάλογο πολιτικό προσωπικό είτε εντός είτε εκτός Βουλής, η καταστροφή της θα αποτελεί Τραγωδία.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται κλάματα και θρήνους ούτε σπάταλη οργή και κούφια λόγια. Δεν χρειάζεται Τρώες που ονειρεύονται ωραία και μεγάλα έργα και δόξα, αλλά κρύβονται πίσω από τα τείχη όταν ακούν την φωνή του Αχιλλέα – πόσο μάλλον που το σημερινό πολιτικό σύστημα και τα κέντρα που υπηρετεί δεν κραυγάζουν σαν τον υπέροχο Αχιλλέα, αλλά κοάζουν σαν τους μολυσμένους βατράχους του βορβορώδους βάλτου.
Η Ελλάδα χρειάζεται Ανδρείους.

“Θεριστάδες χρειάζονται, που ξέρουν ν’ ακονίζουν καλά το δρεπάνι.

Εξολοθρευτές θα τους πουν, περιφρονητές του Καλού και του Κακού.

Μα μόνο αυτοί θερίζουν και μόνο αυτοί πανηγυρίζουν.”

Νίτσε – Τάδε έφη Ζαρατούστρα

Πηγή:  Militaire.gr

Γιώργος Κοντογιώργης: “Με αφορμή τις δασικές πυρκαγιές των ημερών, ας αναλογισθούμε τη θεμελιώδη αιτία.

Θεωρώ το ζήτημα αυτό μείζον διότι αφορά, καθ’ όλες τις ενδείξεις, πλέον του ημίσεος της ιδιωτικής αγροτικής γης και, εάν δεσμευθεί οριστικά, η Ελλάδα κινδυνεύει να μεταβληθεί ευρέως σε μια απαγορευμένη χώρα. Διότι, με τον τρόπο αυτόν, η μεν ιδιωτική γη δεσμεύεται απολύτως (η «δασική έκταση» τίθεται εκτός κάθε μορφής εκμετάλλευσης και η όποια παρέμβαση του ιδιοκτήτη σ’ αυτήν αποτελεί αξιόποινη πράξη!).”

Υ.Γ. Όσοι έχετε χωριά, επιστρέψτε σ’ αυτά το συντομότερο δυνατόν, και καλλιεργείστε τη γη των προγόνων σας.

Η ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ, ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΛΕΙΝΟΝ ΑΣΤΥ.

Μόλις στις 16 Ιουνίου επισήμαινα για πολλοστή φορά τις πολιτικές που εφαρμόζει η κομματική νομενκλατούρα και οι συγκατανευσιφάγοι της εξουσίας στο ζήτημα της ιδιοκτησίας και του δασικού περιβάλλοντος στο εγχείρημά τους να μεταβάλλουν την ελληνική χώρα σε αποικιακό χώρο.

Στις 16 Ιουνίου 2021 στην εκπομπή του Νέα Κρήτη και στον Γιώργο Σαχίνη.  Cosmosystème -Cosmosystem- Κοσμοσύστημα: Γ. Κοντογιώργης: Να βγει ο πολίτης από τα πλαστά διλήμματα του συστήματος (contogeorgis.blogspot.com)

Το 2012 στο Γ.Κοντογιώργης, Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος. Μια ερμηνεία του ελληνικού αδιεξόδου, Εκδόσεις Πατάκη (2012):

«…Ένα άλλο, συναφές με το επενδυτικό κλίμα, παράδειγμα αφορά στην αντιμετώπιση όχι απλώς της ιδιοκτησίας, αλλά της Ελλάδας ως κατοικημένης χώρας.

Θα επικαλεσθώ τρία εξόχως χαρακτηριστικά μέτρα που δείχνουν ότι οι φορείς της πολιτικής τάξης αντιμετωπίζουν τη χώρα ως κατακτητές και όχι ως εντολοδόχοι της κοινωνίας.

Ακραία περίπτωση αποτελεί η υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΠΕκΚΑ), για την οποία η κοινωνία αποτελεί τη μείζονα απειλή για το περιβάλλον. Εξού και, κλεισμένη στο γραφείο της ομού με διάφορα οικολογικά παράσιτα που σιτίζονται από το κοινωνικό ταμείο, βυσσοδομούν σε βάρος της κοινωνίας.

Το πρόβλημα των «δασωθέντων» αγρών, που δημιούργησε η πολιτική τάξη, μετά τον πόλεμο, είναι γνωστό.

Πρόκειται για τις αγροτικές ιδιοκτησίες, οι οποίες λόγω των ανατροπών που συνέβησαν στον ελληνικό χώρο παρέμειναν ακαλλιέργητες, για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα, από τον πόλεμο και εντεύθεν.

Τις περισσότερες φορές εξαιτίας των εμποδίων που όρθωνε η πολιτεία.

Το μείζον αυτό ζήτημα είναι πολυσήμαντο ως προς τις διαστάσεις του. Η πολιτική του διάσταση συναρτάται με αυτούς που έπαψαν να καλλιεργούν τους αγρούς τους.

Ποιοί ήσαν αυτοί; Όσοι ενεπλάκησαν στην αντίσταση κατά του κατακτητή, οι ηττημένοι του εμφυλίου και πολιτικά διωκόμενοι στη συνέχεια, καθώς και τα θύματα της ανασύνταξης της οικονομίας.

Έχει σημασία να επισημανθεί ότι το εφεύρημα της «δασικής έκτασης», που εν προκειμένω αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, συμβαδίζει με πλήθος άλλων πολιτικών μέτρων, που κατέτειναν στην ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών στην ύπαιθρο, και αποτέλεσε το μεγάλο κόλπο που οδήγησε στη διαρπαγή ή στην αιχμαλωσία της αγροτικής ιδιοκτησίας και, εναλλακτικά, στην καταστροφή των καλλιεργειών και των ομόλογων δασών (των ελαιώνων κτλ.) που απέμειναν.

Λειτούργησε δε ως καταλύτης για τη διαιώνιση της ερήμωσης της υπαίθρου και του αποκλεισμού της από τον οικιστικό και παραγωγικό ιστό της χώρας.

Είναι όμως εξίσου γνωστό ότι η έννοια της «δασικής έκτασης», που αντιμετωπίζει τα θαμνώδη «αείφυλλα πλατύφυλλα» ως ιερά φυτά όπως οι Ινδοί τις αγελάδες, συνέβαλε καθοριστικά στη γενίκευση της συναλλαγής και της διαφθοράς στην ύπαιθρο.

Στη ρύθμιση αυτή, που επιβαρύνθηκε έτι περαιτέρω από την τότε υπουργό ΠΕκΚΑ, με αποτέλεσμα να έχει σταματήσει κάθε επενδυτική πράξη στην ύπαιθρο ή, αναλόγως, να έχει ανέβει το «λαδόσημο» στα ύψη, προστέθηκε από προηγούμενη υπουργό η πρόνοια της αρτιότητας ενός κτήματος υπό τον όρο να έχει πρόσοψη 25 μέτρων σε δρόμο, υφιστάμενο προ του 1923.

Συνάγω ότι η ρύθμιση αυτή θεωρεί ότι η Ελλάδα οφείλει να παραμείνει, εξ επόψεως υποδομών, στο καθεστώς του 1923, διότι έτσι θα προστατευθεί το περιβάλλον!

Η αλήθεια όμως είναι ότι το μόνο που επετεύχθη είναι να μπει η πολεοδομία και σ’ αυτό το παιχνίδι της συναλλαγής, που είχε ανατεθεί έως τότε στο Δασαρχείο.

Οι ανωτέρω εστίες διαφθοράς και στασιμότητας δεν είναι οι μοναδικές.

Είναι όμως διδακτικό, αφού καταδεικνύει ότι το κράτος αντί να προστατεύει το δάσος, να συγκροτήσει χωροταξικά την επικράτεια, επινοεί «τερτίπια» για να χειραγωγήσει την κοινωνία.

Το πλέον ενδιαφέρον, εντούτοις, επίτευγμα των νομέων του κράτους αφορά σε παράπλευρες ρυθμίσεις που συνέχονται με τις προστατευόμενες περιοχές («Νατούρα»).

Με πρόσφατη υπουργική απόφαση (sic) ορίσθηκε ότι σε απόσταση τελικά 350 μ. από τις ακτές –φυσικά και αλλού, πέραν των ακτών– η περιοχή μετατάσσεται στη ζώνη «υψηλής παραγωγικότητας» και διέπεται από τις σχετικές απαγορευτικές διατάξεις.

Η πονηρά φύση των εχθρών της κοινωνίας βάφτισε τις κατά τεκμήριο άγονες και βραχώδεις περιοχές σε γαίες «υψηλής παραγωγικότητας» για να τις δημεύσει δωρεάν!

Όλη σχεδόν η ενδιαφέρουσα οικονομικά Ελλάδα οφείλει να νεκρωθεί και οι κάτοικοί της να μετοικήσουν στα ορεινά ή να ξενιτευτούν για να επιβιώσουν.

Η καταφανώς λεηλατική αυτή επιδρομή της υπουργού ΠΕκΚΑ προκύπτει, από τις μόλις πρόσφατες νομοθετικές της πρωτοβουλίες, ότι εγγράφεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, το οποίο εάν δεν εμποδισθεί θα ερημώσει τη χώρα. Τη στιγμή που η χώρα χάνεται, το πολιτικό προσωπικό αναλώνεται στο προσφιλές του άθλημα: του εγκιβωτισμού της κοινωνίας στις δουλείες του κράτους με πρόσημο την ολοσχερή της βύθιση στην ανέχεια και στην αδυναμία^[1][1].

Από τα ανωτέρω ολίγα, συνάγεται ότι η Ελλάδα ενδιαφέρει την πολιτική τάξη ως χώρος, όχι ως κοινωνία.

Μια χώρα που άδειασε και ξαναγέμισε άπειρες φορές, δεν πρέπει να ξανακατοικηθεί.

Παραγνωρίζει προφανώς ότι το περιβάλλον υπάρχει ως έννοια υπό τον όρο της παρουσίας της κοινωνίας εντός αυτού. Το περιβάλλον στον Άρη ουδένα ενδιαφέρει.

Η απλή λογική διδάσκει ότι το περιβάλλον υπάρχει για την κοινωνία και δεν δύναται να διατηρηθεί χωρίς να γίνει φιλικό προς αυτήν.

Η προστασία του δεν είναι συμβατή με την αποξένωση της κοινωνίας από αυτό ή από την ιδιοκτησία της, ούτε με την εξώθησή της να οδηγείται στην καταστροφή των ολίγων καλλιεργειών που απέμειναν, ούτε με την απαγόρευση του μετασχηματισμού του κοινωνικο-οικονομικού ιστού της χώρας και της ανάπτυξης.

Για τους «ταλιμπανιστές» του περιβάλλοντος η ιδέα της ένταξης του οικιστικού ιστού σ’ αυτό ή η αρμονική ανάπτυξη των θεμελίων του σε συνάφεια με τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές λειτουργίες του παρόντος και του μέλλοντος, είναι αποκρουστική και, σε κάθε περίπτωση, αδιάφορη.

Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι όλα τα μέτρα της υπουργού ΠΕκΚΑ αποβλέπουν στη διαρπαγή της ιδιωτικής αγροτικής ιδιοκτησίας, κανένα όμως στην προστασία των δασών, στην ανάπτυξη του δημόσιου δασικού πλούτου και, μάλιστα, στην αναδάσωση των ορεινών όγκων που καλύπτουν σαφώς το κύριο μέρος της χώρας. Και φυσικά, ουδείς λόγος για το κτηματολόγιο και τη χωροταξία».

Στο Γ.Κοντογιώργης, Οι Ολιγάρχες. Η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων, Εκδόσεις Πατάκη (2014),

«….Η ελληνική νομοθεσία δομείται με γνώμονα τη διαπλοκή και τη διαφθορά, όπως και οι πολιτικές του κράτους. Οι πολιτικές δημόσιου συμφέροντος απουσιάζουν ή, όπου νομοθετούνται, διαφθείρονται μέσω των εφαρμογών τους. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η έννοια της πολιτικής χωροταξίας. Αντιθέτως, έχουμε πλήθος νόμων (π.χ. ο νόμος περί δασικών εκτάσεων κ.λπ.) που κρατάει σε ομηρία όλη την κοινωνία. Στην πολεοδομία και παντού, αντί να διαμορφώνονται γενικές πολιτικές και, στο πλαίσιο αυτό, να διευκολύνονται οι επενδύσεις και να παρακολουθείται στη συνέχεια η συμπεριφορά του επιχειρείν ώστε να μην καταδολιεύεται το δημόσιο συμφέρον, γίνεται το αντίθετο. Βρισκόμαστε ενώπιον επάλληλων στρωμάτων ολιγαρχικών συμμοριών, που δομούν το κράτος, ενορχηστρώνονται και προστατεύονται από την πολιτική τάξη. Τα πεπραγμένα της Βουλής επιβεβαιώνουν πέρα για πέρα την άποψη αυτή!….

…Η μεταπολίτευση, ιδίως από τη δεκαετία του 1980, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η ολική επαναφορά στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. Το πολιτικό σύστημα, δομημένο ως κομματοκρατία, έχει μεταβάλει το κράτος σε πυλώνα λεηλασίας και καταδυνάστευσης της κοινωνίας. Ας αναλογισθούμε, λοιπόν, συμπληρωματικά, το επίπεδο της Ελλάδας εάν διέθετε επιπλέον στοχευμένες πολιτικές ανάπτυξης σε τομείς όπως του πολιτισμού, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, της γεωργίας κ.λπ., και εάν επίσης αξιοποιούσε επωφελώς την γεωπολιτική της θέση». 

Στο Γ.Κοντογιώργης, Η ΣΥΡΙΖΑΙΑ Αριστερά ως «Νέα Δεξιά». Το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς, Εκδόσεις Πατάκη, (2016)

«..Η άγνοια, σε συνδυασμό με την υψηλή περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζεται το δημόσιο συμφέρον, και οι επιληπτικές εμμονές που συνοδεύουν σύσσωμη την πολιτική τάξη έχουν οδηγήσει σε ένα τραγελαφικό αδιέξοδο την κοινωνία. Το οποίο, καθώς επικρέμαται ως ανέκκλητη απειλή, οδήγησε στην ολική φυγή του ελληνικού κεφαλαίου και σημαντικού μέρους του πνευματικού δυναμικού από τη χώρα.

Απέναντι στο αδιέξοδο αυτό, η πολιτική τάξη κάνει ό,τι της είναι δυνατόν να δημιουργήσει στην κοινωνία συνθήκες θεσμικής ομηρίας και στα μέλη της ένα περιβάλλον πλήρους ασφυξίας. Εξόχως χαρακτηριστική, αλλ’ όχι μοναδική, είναι η προσέγγιση, διαχρονικά, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της γης.

Επανέρχομαι στο ζήτημα αυτό, διότι το θεωρώ παραδειγματικό της πελατειακής αλλοτρίωσης και της αντιδραστικής ιδεοληψίας στην οποία έχει εγκιβωτισθεί σύσσωμη η πολιτική τάξη. Αναφέρομαι στη μοναδική διεθνώς πρωτοτυπία της έννοιας «δασική έκταση» (και πολλών άλλων συνοδών προς αυτήν «επινοήσεων»), η οποία ήρθε να υποκαταστήσει την αβελτηρία της πολιτικής τάξης, σε συνδυασμό με τη μη αποκρυπτόμενη βούλησή της να εμποδίσει την οργάνωση του χώρου και την ανάπτυξη παραγωγικών ή άλλων δραστηριοτήτων, στο μέτρο που θα διέφευγαν από την πελατειακή της λογική.

Η δήμευση, με απλή διοικητική πράξη, ή η δέσμευση/αδρανοποίηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος, αποτελεί ένα διαχρονικό σκάνδαλο, καθόσον στρέφει την προσοχή του κράτους από τη δασική γη που καλύπτει το ουσιώδες του ελληνικού χώρου στην ιδιωτική γη που συνέβη για λόγους ανάγκης να μείνει ακαλλιέργητη για ορισμένα χρόνια ή, έστω, δεκαετίες και, συγκεκριμένα, μετά τον εμφύλιο.

Θεωρώ το ζήτημα αυτό μείζον διότι αφορά, καθ’ όλες τις ενδείξεις, πλέον του ημίσεος της ιδιωτικής αγροτικής γης και, εάν δεσμευθεί οριστικά, η Ελλάδα κινδυνεύει να μεταβληθεί ευρέως σε μια απαγορευμένη χώρα. Διότι, με τον τρόπο αυτόν, η μεν ιδιωτική γη δεσμεύεται απολύτως (η «δασική έκταση» τίθεται εκτός κάθε μορφής εκμετάλλευσης και η όποια παρέμβαση του ιδιοκτήτη σ’ αυτήν αποτελεί αξιόποινη πράξη!).

Η δε δασική και δημόσια γη αφήνεται εκτός κρατικού ενδιαφέροντος, στη διάθεση των καταπατητών.

Συγχρόνως, το σύστημα αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία ενός από τα πρώτιστα εκτροφεία διαπλοκής και διαφθοράς, πέραν του ότι στρέφεται κατά των κοινωνικών εκείνων στρωμάτων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους επειδή στρατεύθηκαν στον πόλεμο, στην αντίσταση, στον εμφύλιο ή που διώχθηκαν στη συνέχεια, ή διότι αυτή δεν επαρκούσε να τους θρέψει στο νέο οικονομικό περιβάλλον που διαμορφώθηκε μετά τη δεκαετία του 1950/1960.

Η σταθερά αυτή της πολιτικής τάξης δεν αναλογίζεται, προφανώς, τις συνέπειες της δέσμευσης του μεγίστου μέρους της ιδιωτικής γης της υπαίθρου, για την οικονομική ανασύνταξη της χώρας, εν μέσω κρίσης, και, μάλιστα, για την προστασία των ενεργών καλλιεργειών (ελαιώνων, πορτοκαλεώνων κ.λπ.) στις εύφορες πεδιάδες, που καταστρέφονται συστηματικά.

Αντί επομένως να επιδοτείται η επιστροφή στην καλλιέργεια της αγροτικής γης, μηχανεύονται τα πάντα για να αποτραπεί η αναβίωση της υπαίθρου. Η ρύθμιση αυτή είναι επίσης υπόλογος της ανεξέλεγκτης συγκέντρωσης δυσανάλογα μεγάλων πληθυσμιακών μεγεθών σε περιορισμένους αστικούς χώρους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής.

Να υποθέσουμε άραγε ότι η ελληνική χώρα πριν από τον πόλεμο υπέφερε από την έλλειψη επαρκούς δασικού πλούτου ή από υποβάθμιση του περιβάλλοντος;

Οπωσδήποτε, τα ανωτέρω ολίγα συνομολογούν και αναδεικνύουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει τεθεί σε διαχρονική ομηρία, με όχημα το δικαίωμά της στην ιδιοκτησία και στη ζωή στην πατρίδα της.

Δεν αναλογίζεται καν η πολιτική τάξη ότι η χώρα αυτή, που «άδειασε» πολλές φορές στην ιστορία της και «ξαναγέμισε» με κατοίκους, κινδυνεύει, με τη ρύθμιση αυτή, να μεταβληθεί σε απαγορευμένη ζώνη.

Οίκοθεν νοείται ότι οι ρυθμίσεις αυτές εγγράφονται στο ευρύτερο ιδεοληπτικό κλίμα που θέτει εκποδών το «επιχειρείν», ενοχοποιώντας το για τα δεινά της ανθρωπότητας και της Ελλάδας.

Η κοινωνία, που εισήγαγε το «επιχειρείν», τη νομισματική οικονομία, ως θεμέλια παράμετρο του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος και σταδιοδρόμησε με αυτήν μέχρι τους νεότερους χρόνους, υπό το έθνος κράτος την έχει θέσει υπό απαγόρευση….»

Και σε πολλές άλλες παρεμβάσεις μου δεκαετίες πριν

Πηγή: contogeorgis.blogspot.com

Πηγή

www.nikosxeiladakis.gr

Σ Ο Κ

CDC: ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ-COVID ΣΤΙΣ ΗΠΑ

που θα πληρούν τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ «ανθρωπιστικά» πρότυπα

• Οι πολιτείες Florida και Montana απαγορεύουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και στις κρατικές υπηρεσίες να απαιτούν απόδειξη εμβολιασμού.

• CDC: Παραδέχονται και πάλι ότι οι «πλήρως εμβολιασμένοι» μεταδίδουν την COVID-19

ΕΠΙΜΕΤΡΟ (Κλεάνθης Γρίβας):

ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΕΡΙ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ»

ΣΤΑ «ΕΘΝΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ» ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ

Τετάρτη 11 Αυγούστου, 2021

https://www.naturalnews.com/2021-08-11-cdc-announces-covid-internment-camps-for-every-us-city-minimum-humanitarian-standards.html

CDC: ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ-COVID ΣΤΙΣ ΗΠΑ

(Natural News) Στις 6 Αυγούστου 2021, ο Κυβερνήτης του Τενεσί υπέγραψε εκτελεστικό διάταγμα  με το οποίο εξουσιοδοτεί την Εθνοφρουρά να απαγάγει βιαίως μη- εμβολιασμένους πολίτες και να τους μεταφέρει βιαίως σε στρατόπεδα «ακούσιου εγκλεισμού» σε όλη την πολιτεία. 

Σήμερα, αποκαλύφθηκαν νέες λεπτομέρειες για ένα παρόμοιο σχέδιο που ξεκίνησε αρχικά από τα CDC το 2020, το οποίο απαιτεί τη λειτουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης-covid σε όλη τη χώρα. Σ’ αυτά, θα εγκλείονται πολίτες που χαρακτηρίζονται ως άτομα «υψηλού κινδύνου», τα οποία θα απάγονται βιαίως από τις οικογένειες και τα σπίτια τους.

Αυτό το έγγραφο των CDC με τίτλο « Ενδιάμεσες επιχειρησιακές σκέψεις για την εφαρμογή μιας προστατευτικής προσέγγισης για την πρόληψη των λοιμώξεων COVID-19 με ανθρωπιστικές ρυθμίσεις», εξηγεί ότι αυτά τα στρατόπεδα θα πληρούν τα «ελάχιστα ανθρωπιστικά πρότυπα», παρέχοντας, για παράδειγμα, σαπούνι και βασικά εφόδια καθαρισμού, ώστε οι κρατούμενοι στο στρατόπεδο να μπορούν να καθαρίσουν τα κελιά τους.

Μεταξύ άλλων τρομοκρατικών μέτρων, μ’ αυτό το έγγραφο τα CDC ζητούν ανοιχτά τον χωρισμό των ζευγαριών και των οικογενειών, και στη συνέχεια παραδέχονται ότι αυτή η ενέργεια θα προκαλέσει ακραίο ψυχολογικό τραύμα στους Αμερικανούς που θα στοχοποιούνται και θα απάγονται βιαίως από τα σπίτια τους για να εγκλειστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-covid:

«Εκτός από τον κίνδυνο του στιγματισμού και το αίσθημα της απομόνωσης, αυτή η προστατευτική προσέγγιση μπορεί να έχει σημαντικό ψυχολογικό αντίκτυπο και μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική συναισθηματική δυσφορία, να επιδεινώσει υπάρχουσες ψυχικές ασθένειες ή να συμβάλει στην επίταση του άγχος, στην πρόκληση κατάθλιψης, στην κατάχρηση ουσιών, ή σε σκέψεις αυτοκτονίας τόσο μεταξύ εκείνων που έχουν απομονωθεί όσο και των οικείων τους από τους οποίους αποσπάστηκαν».

Όπως αναφέρεται στο έγγραφο, αυτά τα στρατόπεδα-covid των CDC θα είναι στρατόπεδα-φυλακές που θα ονομάζονται «πράσινες ζώνες» και «δεν θα επιτρέπεται καμία μετακίνηση εκτός της κάθε πράσινης ζώνης». Τα CDC δεν έχουν καταστήσει σαφές το πώς σχεδιάζουν να επιβάλουν αυτά τα σχέδιά τους, αλλά είναι μάλλον προφανές ότι αυτά τα στρατόπεδα-covid θα περιλαμβάνουν ένοπλους φρουρούς και μέτρα επιτήρησης και ασφάλειας, όπως φράχτες με αλυσίδα ή σύρματα ξυραφιού.

Τα CDC θεωρούν τους μη-εμβολιασμένους πολίτες ως «υψηλό κίνδυνο», πράγμα που σημαίνει ότι οι Αμερικανοί ενδέχεται να γίνουν στόχος αστυνομικο-ιατρικών απαγωγών και φυλάκισης απλώς και μόνο επειδή αρνούνται να κάνουν τα θανατηφόρα πειραματικά εμβόλια.

Αυτή η συγκλονιστική εξέλιξη καλύπτεται στη σημερινή Ενημέρωση μέσω του Brighteon.com:  Brighteon.com/1ff9d132-0698-4884-90d7-6427958102ab

ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΕΡΙ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ»

ΣΤΑ «ΕΘΝΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ» ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ

Κλεάνθης Γρίβας

Όπως γράφει η Hannah Arendt [με πλάγια στοιχεία - μέσα σε αγκύλες επιχειρείται μια «επικαιροποίηση» των παρατηρήσεών της Arendt από τον γράφοντα]:

• «Σε περίπτωση νίκης, οι Ναζί σκόπευαν να επεκτείνουν την πολιτική της εξολόθρευσης και στους Γερμανούς που ήταν «φυλετικά ακατάλληλοι»... Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Χίτλερ μελετούσε την θέσπιση ενός Νόμου περί Εθνικής Υγείας».

[Στην εποχή μας, θεσπίστηκε ένα «Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών» που επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό  ολόκληρων πληθυσμών μέσω του νομοθετικού καταναγκασμού].

• «Ύστερα από την εξέταση όλου του πληθυσμού με ακτίνες Χ, ο Φύρερ θα είχε ένα κατάλογο των αρρώστων, και ιδιαίτερα εκείνων που έπασχαν από πνευμονικά και καρδιακά νοσήματα. Mε βάση το νέο Νόμο περί Εθνικής Υγείας, οι οικογένειες αυτών των ατόμων δεν θα μπορούσαν να συμβιώνουν με τον υπόλοιπο πληθυσμό και δεν θα τους επιτρέπονταν πια να τεκνοποιούν».

[Στην εποχή μας, όσοι αρνούνται τον καταναγκαστικά επιβαλλόμενο εμβολιασμό, θα στιγματίζονται ως απειλή για την κοινότητα και, τα παιδιά τους δεν θα έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση -η οποία, σημειωτέον, είναι συνταγματικά, υποχρεωτική- ούτε στην ιδιωτική ασφάλιση].

• «Το τι θα γινόταν μ' αυτές τις οικογένειες επρόκειτο να διακανονιστεί με νεότερες διαταγές του Φύρερ».

[Στην εποχή μας, διακανονίζεται με διαρκώς ανανεούμενες διαταγές του Φαρμακοβιομηχανικής Συμμορίας με την οποία διαπλέκεται ένα μεγάλο μέρος της «ιατρικής κοινότητας» και των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και αποβλάκωσης»].

• «Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να μαντέψει κανείς τι θα ήταν αυτές οι νεότερες διαταγές».

(Hannah Arendt: Οι Απαρχές του Ολοκληρωτισμού, τόμ. Γ: Ολοκληρωτισμός. μτφρ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Νησίδες).

• Στη ναζιστική Γερμανία,αυτό που συνέβη στους Εβραίους, τους Ρομά, ψυχασθενείς, τους ανάπηρους και τους περιθωριακούς (με την εφαρμογή του αποκρουστικού Σχεδίου Τ4 που «έλυσε» με το «πρόβλημα» των «ζωών που δεν άξιζαν να βιωθούν», με τη συστηματική δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών και ενηλίκων από φονιάδες-«γιατρούς»), προμήνυε ό,τι επρόκειτο να συμβεί στις άλλες μειονότητες. Μια αποτρόπαια δολοφονία με την ηθική και φυτική αυτουργία της αλαζονικής, διεστραμμένης, διεφθαρμένης και εγκληματικής  ιατρικής συντεχνίας που είχε προσχωρήσει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο ναζιστικό κόμμα.

• Στη σύγχρονες μετα-ναζιστικές «δημοκρατίες», αυτό που συμβαίνειμε την άσκηση της εγκληματικής καταναγκαστικής θεσμικής «ιατρικής» από τα αυταρχικά καθεστώτα και τις φιλελεύθερες ολιγαρχίες ενάντια στα πλέον ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού του «πρώτου κόσμου», προμηνύει αυτό που θα συμβεί σε όλη την έκταση του πλανήτη:

Ανεπανόρθωτη μόλυνση των βασικών πηγών της ζωής (αέρας, νερό, τροφή). Δραστική αύξηση των διαφόρων ασθενειών, των λοιμωδών νόσων, των καρκινογενέσεων και των τερατογενέσεων, εξαιτίας της συνεχούς αποδυνάμωσης του ανοσοποιητικού συστήματος των πληθυσμών, με την σκόπιμη και συστηματική δηλητηρίαση του αέρα, του νερού και της τροφής. Καταστροφή της οικόσφαιρας με την καταστροφή των φιλικών στο περιβάλλον τοπικών οικονομιών και την αντικατάστασή τους από τις αφανιστικές οικονομίες μεγάλης κλίμακας. Υπερπληθυσμός. Κλιματική αλλαγή.

Με τους πείνα, τις αρρώστιες και τους θανάτους που προκαλούνται σκοπίμως, «λύνουν» το σύγχρονο πρόβλημα των «ζωών που δεν αξίζει να βιωθούν», με βασικό εργαλείο την εγκληματική καταναγκαστική θεσμική «ιατρική» (μεταξύ άλλων), και προσπορίζονται απ’ αυτές τις αιματοβαμμένες δραστηριότητες ασύλληπτα κέρδη, αφενός από την πώληση των τοξικών προϊόντων τους που προκαλούν τις βλάβες και, αφετέρου, από την, εν συνεχεία, πώληση των, επίσης τοξικών, προϊόντων τους για τη δήθεν «επανόρθωση» αυτών των βλαβών.

Κι όλα αυτά στο όνομα μιας άθλιας δήθεν «επιστήμης» και μιας αθλιότερης δήθεν «φιλανθρωπίας», που είναι βουτηγμένες στο αίμα.

Στον άμεσο ορίζοντα των ανθρώπων προβάλλει ήδη το φάσμα της ιατρικο-στρατοπεδικής κοινωνίας που το πειραματικό της μοντέλο έχει δοκιμαστεί μαζικά με «επιτυχία» στα εργαστήρια της «ολοκληρωτικής κυριαρχίας» της Εξουσιαστικής Διεθνούς:

Tα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη την έκταση του πλανήτη, οι στρατοπεδικές κοινωνίες της Ανατολής και τα στρατοκρατικά καθεστώτα της Δύσης, αποτελούν το σημερινό εξουσιαστικό προείκασμα του αποτρόπαιου κοντινού μέλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας που θα συντίθεται από μιά ομοιογενή μάζα ανιστορικών ανθρωποειδών, προγραμματισμένων να μην παρεκκλίνουν ποτέ από τον «κανόνα». Ένα άθυρμα από ιδεώδεις μέσους «πολίτες» για τους οποίους δεν έχει καμιά σημασία εάν φορούν την ομοιόμορφη στολή των φυλακισμένων ή εάν βολεύονται με ένα συμβατικό ζουρλομανδύα.

Με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, η κτηνωδία της οργανωμένης «νόμιμης» βίας αποβάλλει την πολιτική και υιοθετεί μια αφανιστική «θεραπευτική» ιδεολογία. O πολιτικός ολοκληρωτισμός υποκαθίσταται βαθμιαία από έναν «θεραπευτικό» ολοκληρωτισμό, μέσα από τον οποίο προβάλλει το αποκρουστικό πρόσωπο μιάς «ποιοτικής» αναπαλαίωσης της εξουσίας:

«Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός» [Γ. Λυκιαρδόπουλος: Η έσχατη στράτευση. Αθήνα, Υψιλον, 1985, σ. 66]. Θα ονομάζεται Ολοκληρωτικό Θεραπευτικό Κράτος.

Στην εποχή μας, με την αποσάθρωση των ιδεολογιών, η θεωρία και η πρακτική του «επιστημονικού» ιδεώδους της «σωτηρίας της υγείας» έχει αναχθεί σε κύριο εργαλείο του παγκοσμιοποιημένου αληταριάτου της Εξουσιαστικής Διεθνούς, με μέσο επιβολής του τη καταναγκαστική «θεραπεία».

Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας:

• Tα «παραδοσιακά» εργαλεία του μαζικού φόνου (λιμοί, εκτελέσεις και αέρια) ενσωματώνονται στο πιο σύγχρονο εργαλείο του μαζικού φόνου μέσω της «θεραπείας».
• Η θρησκευτική, πολιτική, αστυνομική και ποινική καταστολή ενσωματώνονται σε μιά ιδιόμορφη «θεραπευτική» καταστολή.
• Ο θρησκευτικός, πολιτικός, αστυνομικός και ποινικός καταναγκασμός ενσωματώνεται προοδευτικά σε έναν ιδιότυπο «θεραπευτικό» καταναγκασμό.
• H Ιερή Εξέταση, η πολιτική αστυνομία και ο ποινικός μηχανισμός βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους στην εγκληματική καταναγκαστική θεσμική «ιατρική».

Οι τελετουργικές ανθρωποσφαγές και τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, οι πυρές της Ιερής Εξέτασης, το Χάνταμαρ, το Νταχάου, το εμβληματικό Άουσβιτς και το Γκουλάγκ, είναι τυπικά και σταθερά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της εξουσιαστικής σχιζοφρένειας που όλο και πιο γοργά αποσυνθέτει την ανθρώπινη κοινωνία.

«Η γoνεoποίηση της εξουσίας και η βρεφoποίηση της κοινωνίας» ήταν και παραμένει ο ιστορικά αμετάλλακτος στόχος όλων των διαχειριστών της «νόμιμης» βίας, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές ενδυμασίες τους. Μόνο τα μέσα που χρησιμοποιούν οι εξουσιοφρενείς αλλάζουν, σύμφωνα με τις «ανάγκες» και τις «τεχνολογικές» δυνατότητες κάθε ιστορικής εποχής. [T. Szasz: Το Δεύτερο Αμάρτημα. Αθήνα, Αβραάμ, 1982, σ. 15]

Στη σύγχρονη εποχή, η κατάκτηση αυτού του στόχου αποδεικνύεται για πρώτη φορά απολύτως εφικτή χάρη στην εγκληματική καταναγκαστική θεσμική «ιατρική» που, εξοπλίζοντας την εξουσία με τη δυνατότητα της καθολικής καθυπόταξης της κοινωνίας, εισάγει την ανθρωπότητα σε έναν ατέλειωτο εφιάλτη.

Η ολοκληρωτική χειραγώγηση της ανθρώπινης βούλησης και ο συνακόλουθος οριστικός θρίαμβος του παγκοσμιοποιημένου αληταριάτου δεν αποτελεί πλέον μιά μακρινή αποκρουστική προοπτική, αλλά την (υπό διαμόρφωση) οδυνηρή πραγματικότητα μιάς ιστορίας που τείνει στην αυτοαναίρεσή της.

Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί αυτή η πορεία, ο άνθρωπος, απογυμνωμένος από την ιστορική του διάσταση, θα «υφίσταται» σαν ένα απλό ανιστορικό είδος πλάι στα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Το πρόβλημα για την εξουσία ήταν πάντοτε

«Η κατασκευή ενός πράγματος που δεν υπάρχει, ενός ανθρώπινου είδους το οποίο θα μοιάζει με τα άλλα ζωικά είδη και του οποίου η μόνη ελευθερία θα συνίσταται στη διατήρηση του είδους». (Η. Arendt)

«Αυτός ο τύπος ανθρώπου έχει υλοποιηθεί ιστορικά: Είναι ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής είναι ο άνθρωπος της μάζας, ο ικανοποιημένος με την ευτελή του μόρφωση, τις ασήμαντες αρετές του, την ευτυχία που του προκαλεί η μέτρια τοξικομανία του... Είναι ένας άνθρωπος αδύναμος, αφοπλισμένος, ευνουχισμένος, απομονωμένος. Είναι ο άνθρωπος της ψυχρής τεχνολογίας και των κομματιασμένων συναισθημάτων. Είναι ο άνθρωπος που έχει εξοριστεί μέσα στον εαυτό του. Σχιζοειδικός έξω απ' τους τοίχους του ψυχιατρείου, Σχιζοφρενικός μέσα σ' αυτούς...» [R. Jaccard: Η εξορία μέσα μας, (Αθήνα, Χατζηνικολή, 1981, σ. 11].

Κι όπως σηματοδοτείται από τις εξελίξεις, ο άνθρωπος θα υποστεί σύντομα την οριστική «λύση» αυτού του προβλήματος, με την αμετάκλητη απώλεια του δικαιώματός του να δημιουργεί και να νοηματοδοτεί την κοινωνία, την ιστορία και τη ζωή του. Και μ’ αυτό τον τρόπο, μετασχηματίζεται από ενεργός κινητήρια δύναμη της ιστορίας σε παθητικό ενεργούμενό της.

Σήμερα, η ανθρωπότητα καλείται να πληρώσει το τίμημα της ιστορικής της «κωφότητας», διαπιστώνοντας έκπληκτη ότι η εξουσιαστική διεκδίκηση για την καθολικοποίηση και την οριστικοποίηση της δουλείας, έχει ήδη διατυπωθεί με σαφήνεια από τους εξουσιοφρενείς που ασκούν την «τέχνη της διακυβέρνησης», και έχει σκιαγραφηθεί με ακρίβεια από τους τεχνο-επιστήμονες του Ολοκληρωτισμού που ευαγγελίζονται μιά «πολιτισμένη κοινωνία» υπό καθεστώς καθολικής επιτήρησης, στην οποία

«Η συμπεριφορά, τα συναισθήματα και οι πράξεις των ανθρώπων θα τηλεκατευθύνονται από ένα κεντρικό υπολογιστή... πρόκειται για τη μετατροπή των ανθρώπων σε ρομπότ που υπακούουν στις διαταγές ενός υπολογιστή, ο οποίος θα εγγυάται την παγκόσμια τάξη», γράφει στις αρχές της δεκαετίας του… 1970, ο Αμερικανός ψυχίατρος J. Delgado, θεωρητικό του ψυχοτεχνικού ολοκληρωτισμού. [J. Delgado: Physical Control of the Mind, N.Y. 1971. Αναφ. στο M. Bosquet: Οικολογία και Πολιτική, Αθήνα, Νέα Σύνορα, 1984, σ. 100].

Ποιός θα προγραμματίζει τον υπολογιστή;. Μια επιτροπή τεχνο-επιστημόνων Αρνητών της Επιστήμης που βρίσκονται στην υπηρεσία του Μεγάλου Αδελφού, απόλυτου δυνάστη σε μια κοινωνία που θα συνδυάζει σε ένα φονικό χαρμάνι στοιχεία από τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο, το 1984 και το Φαρενάιτ 451. Έτσι, επιβλήθηκε η σταθερότητα.

Η προφητική και αγωνιώδης προειδοποίηση του Thomas Szasz από το 1975, επαληθεύεται στο ακέραιο. Γιατί τώρα πια είναι ολοφάνερο ότι:

«Η ανθρώπινη ελευθερία κινδυνεύει από μια διαβολική συμμαχία μεταξύ της κρατικής εξουσίας και της [θεσμικής] ιατρικής». [T. Szasz: Συνέντευξη στην εφ. Il Giornale, αναδημ. στην εφ. Θεσσαλονίκη, 8/7/1975)

Ζώντας στην εποχή της ομογενοποιημένης συνείδησης, διαπιστώνουμε καθημερινά ότι οι προοπτικές είναι απελπιστικές. Αλλά παράλληλα, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν ελπιδοφόρες νησίδες αμφισβήτησης που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε μέτωπα αντίστασης.

«Αυτά τα μέτωπα της αντίστασης βρίσκονται παντού υπό διαμόρφωση. Και πρέπει να τα χτίσουμε, καθένα μας χωριστά και όλοι μαζί».

[Jean Ziegler: Στρέψτε τα όπλα: Εγχειρίδιο Αντιπολιτευτικής Κοινωνιολογίας. Αθήνα, Μαλλιάρης, 1983, σ. 256].

Το ξακουστό πευκόμελο της Εύβοιας, αντιπροσώπευε, πριν τις φωτιές, το 70% του συνόλου της ελληνικής παραγωγής

«Μου δήλωσαν ότι είμαι ανεπιθύμητος και επικίνδυνος για τη χώρα τους» λέει ο Γεώργιος Βαρυθυμιάδης - Κρατείτο στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης - Δεν του επέτρεψαν την είσοδο στην Τουρκία - Η ανάρτηση της Παμποντιακής Ομοσπονδίας

Μύθος: Πρέπει να ξεκινήσει δενδροφύτευση αμέσως

Πραγματικότητα: Παρόλη τη λαχτάρα μας να βοηθήσουμε, η τεχνητή αναδάσωση μπορεί να είναι από ανώφελη έως και επικίνδυνη για την ανάκαμψη του δάσους. Το δάσος είναι ένα πολύ πιο πλούσιο και περίπλοκο οικοσύστημα από απλώς το σύνολο των δέντρων του. Είναι τα αγριολούλουδα, οι θάμνοι, το χώμα και οι μικροοργανισμοί του, τα ζώα, τα πουλιά. Αν μπούμε στο δάσος και αρχίσουμε να φυτεύουμε χωρίς να ξέρουμε, πατώντας σε λάθος σημεία την ώρα που η φύση προσπαθεί να αναγεννηθεί, μπορεί να προκαλέσουμε σημαντική βλάβη. Το ίδιο ισχύει αν φυτέψουμε δενδρύλλια τα οποία ίσως έχουν αρρώστιες, ή δεν είναι κατάλληλα για την εκάστοτε περιοχή ή δεν υπάρχει τρόπος να βρουν νερό και προστασία. Άρα, δεν παίρνουμε μέρος σε καμία τέτοια βιαστική κίνηση! 

Συχνά, το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι απλώς να αφήσουμε το δάσος στην ησυχία του να ανακάμψει από μόνο του με φυσικό τρόπο, αρκεί βέβαια να μην δεχτεί άλλα πλήγματα από ανθρώπινες δραστηριότητες. Σε κάθε περίπτωση, η προστασία των καμένων εκτάσεων και οι όποιες παρεμβάσεις πρέπει να εξεταστούν με διαφάνεια από ειδικούς και να γίνουν κατά περίπτωση, μόνο αν και εφόσον συστήσουν εκείνοι. 

Να το πούμε διαφορετικά. Η τραγική κατάσταση οφείλεται στο γεγονός πως σχεδόν κανένας πολιτικός δεν έχει ακούσει τη συμβουλή των ειδικών για θέματα κλιματικής αλλαγής και προστασίας της φύσης. Λαμβάνουν κάποια σπασμωδικά μέτρα μόνο μετά από την τραγωδία. Να μην διαιωνίσουμε τα λάθη τους! Η πρώτη μας υποχρέωση είναι να απαιτήσουμε δασικούς χάρτες και διεύρυνση του σχεδιασμού πρόληψης και αντιμετώπισης. Πρέπει να διερευνηθούν και να διορθωθούν τα όποια λάθη ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για το επόμενο ακραίο φαινόμενο το οποίο δυστυχώς θα έρθει αναμφίβολα, λόγω κλιματικής κρίσης. 

Μύθος: Να βγάλουμε τα πεύκα και να βάλουμε άλλα δέντρα

Πραγματικότητα: Δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε ένα είδος χωρίς να προκαλέσουμε σοβαρές βλάβες σε ολόκληρο το οικοσύστημα, με κίνδυνο μέχρι και την ολική κατάρρευσή του. Όπως προαναφέρθηκε, το δάσος είναι πολύ πλούσιο και σύνθετο οικοσύστημα το οποίο συντηρεί διάφορα είδη χλωρίδας και πανίδας που αλληλοεξαρτώνται το ένα από το άλλο. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο θα είχε την παραμικρή αξία στην ανάπλαση του πράσινου που χάθηκε εντός ορισμένων οικισμών, θα χρειαστεί μελέτη πριν τεθεί σε κίνδυνο ολόκληρη η ευαίσθητη περιοχή από την εισαγωγή ξενικών και ακατάλληλων ειδών. 

Μύθος: Οι φωτιές μπήκαν από εμπρηστές

Πραγματικότητα: Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να έχει πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο και θα απαντηθεί αν γίνει συστηματική, ενδελεχής έρευνα. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι η πλειονότητα των πυρκαγιών οφείλεται σε ανθρώπινη αμέλεια και όχι σε δόλο (π.χ. από σπινθήρες από μετασχηματιστές της ΔΕΗ, από κάψιμο κλαδιών, πεταμένα αποτσίγαρα, κά). Ένα 10% περίπου των πυρκαγιών οφείλεται και σε φυσικά αίτια, όπως συνέβαινε και συμβαίνει στην περιοχή της Μεσογείου εδώ και χιλιάδες χρόνια. 

Όμως, όποιος κι αν είναι ο λόγος που άρχισε μια φωτιά -από τυχαίο γεγονός μέχρι εγκληματική ενέργεια- τα βήματα πρόληψης και αντιμετώπισης οφείλουν να είναι τα ίδια. Το τελευταίο πράσινο της χώρας είναι απολύτως απροστάτευτο, χωρίς σχέδιο πρόληψης, χωρίς σχέδιο περιορισμού της ζημιάς για όποιο λόγο κι αν προκλήθηκε. Δεν έχουν καν ολοκληρωθεί οι δασικοί χάρτες εν έτει 2021. Ταυτόχρονα, η κλιματική αλλαγή επιδεινώνει την κατάσταση με έντονες ξηρασίες, καύσωνες, πλημμύρες. Τα δάση μας είναι το ίδιο ανυπεράσπιστα απέναντι στα φυσικά αίτια, την αμέλεια και τον δόλο. Άρα, πρώτο και βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι η προστασία τους από κάθε είδους κίνδυνο. Σε αυτό το σημείο, δηλαδή την πρόληψη και την προστασία ΟΛΟ τον χρόνο και όχι μόνο τις μέρες που ανεβαίνει ο υδράργυρος, πρέπει να συμπεριληφθεί στον σχεδιασμό η τοπική κοινωνία. Οι ντόπιοι γνωρίζουν την περιοχή τους και τις ιδιαιτερότητες της. Μπορούν και πρέπει να είναι σύμμαχοι σε κάθε βήμα. 

Mύθος: Τα δάση κάηκαν για να μπουν ανεμογεννήτριες

Πραγματικότητα: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουν, διότι η εγκατάστασή τους επιτρέπεται και σε δασικές και σε αναδασωτέες εκτάσεις, επομένως δεν υπάρχει κανένα κίνητρο. Ειδικά για τις περιπτώσεις των αιολικών σε αναδασωτέες εκτάσεις, ενώ επιτρέπονται από το θεσμικό πλαίσιο, έχουν ακόμα πιο αυξημένο βαθμό αδειοδοτικής δυσκολίας. Με λίγα λόγια η φωτιά όχι μόνο δεν διευκολύνει αλλά δυσκολεύει την υλοποίηση του έργου. Η περίφημη Απόφαση 2499/2012 ΣτΕ (Ολομ.), για την οποία γίνεται λόγος σε πολλές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν αλλάζει τίποτα από τα παραπάνω: ένα έργο ΑΠΕ επιτρέπεται σε αναδασωτέα έκταση εφόσον ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις με τη δασική έκταση (πριν καεί) και μάλιστα με αυξημένες ευθύνες για την προστασία της αναδασωτέας έκτασης από τον επενδυτή. 

Αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτόν τον μύθο με τα αιολικά και τις πυρκαγιές. Έχουμε να κάνουμε με ένα μύθο ο οποίος αντικατοπτρίζει την -ως ένα βαθμό δικαιολογημένη- ανησυχία αρκετών Ελλήνων απέναντι στα αιολικά. 

Εν συντομία, στις περισσότερες περιπτώσεις η μέθοδος σχεδιασμού ήταν και είναι προβληματική. Το Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τις ΑΠΕ δεν έχει επικαιροποιηθεί, ενώ ακόμα δεν έχει εκπονηθεί το σύνολο των περιβαλλοντικών μελετών στις προστατευόμενες περιοχές από τις οποίες θα προκύψουν τα σχετικά Προεδρικά Διατάγματα για τον χαρακτηρισμό τους και τα Σχέδια Διαχείρισης. Εν ολίγοις, δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια τι επιτρέπεται και πού. Αυτό ισχύει για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι μόνο για τα αιολικά. Επιπλέον, η ανάπτυξη των ΑΠΕ δεν προωθείται με συμμετοχικό τρόπο, δηλαδή με τον απαραίτητο διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες αλλά και με ουσιαστικά κίνητρα συμμετοχής. 

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, οι τοπικές κοινωνίες αισθάνονται περιθωριοποιημένες, οι ερωτήσεις τους δεν απαντώνται, η σωστή και συστηματική ενημέρωση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτό πρέπει να αλλάξει και να εκδημοκρατιστεί η διαδικασία. 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτόν τον μύθο είναι ότι αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από την ουσία του προβλήματος των πυρκαγιών (κλιματική αλλαγή, πρόληψη, δασοπροστασία, εκτός σχεδίου δόμηση). Η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι ζήτημα επιβίωσης για εμάς, τα παιδιά μας και τον τόπο μας. Η εγκατάσταση αιολικών είναι ένα απαραίτητο τμήμα της συνολικής λύσης (μαζί με εξοικονόμηση ενέργειας, άλλες ΑΠΕ και αποθήκευση ενέργειας). Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση την οποία πρέπει να κάνουμε, έχοντας σαν εφόδιο τα επιστημονικά δεδομένα και την συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών σε κάθε βήμα αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. 

Τέλος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την θλιβερή πραγματικότητα της χώρας μας, η οποία ιστορικά αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τα δασικά οικοσυστήματα, την εκτός σχεδίου δόμηση και διάφορες άλλες συνοδευτικές ελληνικές πατέντες, όπως τις “οικιστικές πυκνώσεις” εντός δασικών εκτάσεων. Όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται πεισματικά να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με αποτελεσματικό τρόπο. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα το οποίο θα πρέπει να το δούμε και να το αντιμετωπίσουμε. Στο τρίπτυχο “πολιτικοί – τοπική αυτοδιοίκηση – κοινωνία” πρέπει να αλλάξουμε όλοι ριζικά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα δάση, ο καθένας από την θέση του και μέσα από τον δικό του ρόλο.

Μύθος: Οι πολιτικοί φταίνε για όλα

Πραγματικότητα: Στην Ελλάδα του 2021 πολλοί πολιτικοί δεν αναφέρουν καν τον όρο “κλιματική αλλαγή”. Ζουν και πολιτεύονται σαν να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δεν τους αφορά, δεν τους απασχολεί. Όσοι αναφέρονται στην κλιματική αλλαγή, ειδικά τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη τις μέρες μιας μεγάλης καταστροφής όπως πυρκαγιές και πλημμύρες, το κάνουν για να δικαιολογήσουν την απραξία τους. Το ίδιο έκανε και πάλι στο πρόσφατο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός, στις 9 Αυγούστου. Αναφέρθηκε στην κλιματική κρίση αλλά δεν ανακοίνωσε ούτε ένα μέτρο ανάσχεσής της. Αξίζει να πούμε πως λίγες ώρες πριν το διάγγελμα είχε ανακοινωθεί η τελευταία έκθεση του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, η οποία επιβεβαιώνει πως η κατάσταση είναι δυσοίωνη και χρειάζονται επειγόντως μέτρα περιορισμού των εκπομπών άνθρακα.

Ορισμένοι πολιτικοί έχουν προχωρήσει και σε κάτι ακόμα χειρότερο από τις ανούσιες αναφορές. Έχουν προωθήσει και υπερψηφίσει περιβαλλοντοκτόνους νόμους ή έχουν συμβάλλει στη δημιουργία του προβλήματος με τραγικές καθυστερήσεις, παζάρια και ημίμετρα. Σήμερα το σύστημα της δασοπροστασίας είναι όχι μόνο αποδυναμωμένο αλλά και παροχημένης αντίληψης η οποία δεν αντικατοπτρίζει τα νέα δεδομένα της κλιματικής κρίσης. Απαιτείται ενίσχυση με περισσότερα κονδύλια και έμφαση στην πρόληψη (π.χ. διαχείριση δασών, αφαίρεση της καύσιμης ύλης, κ.ά.), στην ενημέρωση και την ενεργό συμμετοχή της κοινωνίας. Αντίστοιχη αλλαγή πλεύσης επιβάλλεται στην παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας, όπως και σε άλλες δραστηριότητες (για παράδειγμα, μετακινήσεις και αγροδιατροφικό μοντέλο).

Ταυτόχρονα, πρέπει να δώσουμε όλοι μια υπόσχεση στον εαυτό μας και να την κρατήσουμε για πάντα. Σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση, τοπική, εθνική ή ευρωπαϊκή, θα απαιτήσουμε σχέδιο και μέτρα από τους πολιτικούς της αρεσκείας μας. Είναι πια σαφές πως η αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών και η προστασία της φύσης έχουν επίπτωση στη ζωή μας, την υγεία μας, τα σπίτια μας, την απασχόληση, την παραγωγή τροφής, την οικονομία, την ίδια μας την επιβίωση. Οι απαραίτητες δράσεις ξεκινούν από τους Δήμους και την εθνική κυβέρνηση φτάνοντας μέχρι τα ευρωπαϊκά όργανα. Αν θέλουν την ψήφο μας, θα ασχοληθούν με το πρόβλημα, θα εξηγήσουν το πλάνο τους και θα αξιολογηθούν αυστηρά από εμάς. 

Μύθος: Φταίει η κλιματική αλλαγή, δεν γινόταν τίποτα καλύτερο

Πραγματικότητα: Αγαπημένη δικαιολογία όποιου βρίσκεται σε θέση εξουσίας την ώρα της καταστροφής, ενώ ξέρει πως “χάζευε” όσο υπήρχε ακόμα χρόνος. Η κλιματική αλλαγή κάνει τα πάντα πιο δύσκολα και αυτό το έχει επιβεβαιώσει η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα εδώ και πολλά χρόνια. Με απλά λόγια, όσο περισσότερα αέρια του θερμοκηπίου προσθέτουμε στην ατμόσφαιρα, τόσο εντονότερη γίνεται η κλιματική κρίση. Αν οι πολιτικοί είχαν ακούσει τους επιστήμονες θα είχαν αντιμετωπίσει το πρόβλημα εγκαίρως, δεν θα χρειαζόταν να αναρωτιόμαστε πως θα μοιάζει η ζωή μας από εδώ και πέρα. Παρόλα αυτά, βεβαίως και υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν, ακόμα και τώρα. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο λέει ψέματα. 

Απαιτείται τιτάνια προσπάθεια, πάντα διαφανής και δημοκρατική, για την αντιμετώπιση των αιτίων και την προστασία των οικοσυστημάτων από τα οποία εξαρτόμαστε απόλυτα. Χαρακτηριστικά, οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους οφείλει να κινηθεί η κυβέρνηση αμέσως, είναι η παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας μακριά από την εξάρτηση ορυκτών καυσίμων επειγόντως, η εγκατάλειψη κάθε πλάνου για εξορύξεις πετρελαίου και αερίου στη χώρα μας, μείωση της κατανάλωσης κρέατος και περιορισμός της εντατικής γεωργίας και κτηνοτροφίας και στήριξη της εκτατικής κτηνοτροφίας η οποία μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην ορθότερη διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, αλλαγή στα συστήματα μεταφοράς, επένδυση στο πράσινο εντός αστικών ιστών, προστασία της βιοποικιλότητας σε ξηρά και θάλασσα, δασικοί χάρτες, δασοπροστασία όλο το χρόνο με πόρους, εκπαίδευση, κατάλληλο προσωπικό και τη συνδρομή των τοπικών κοινωνιών. 

Μύθος: Ας περάσει αυτό το καλοκαίρι και βλέπουμε

Πραγματικότητα: Δεν υπάρχει περιθώριο. Η πρόσφατη ανακοίνωση της Έκθεσης του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (9 Αυγούστου) επιβεβαιώνει το εφιαλτικό σκηνικό το οποίο ήδη έχουμε αρχίσει να βιώνουμε και το οποίο θα επιδεινωθεί ραγδαία αν δεν αλλάξουμε αμέσως. 

Η επόμενη κρίσιμη στιγμή στη χώρα μας, ειδικά για τις περιοχές που έχουν πληγεί, είναι οι πρώτες βροχοπτώσεις. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο ενώ οι ριζικές αλλαγές στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων πρέπει να σχεδιαστούν και να χρηματοδοτηθούν το συντομότερο δυνατό. Το Ταμείο Ανάκαμψης είναι ένα μόνο από τα χρηματοδοτικά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Αν δεν προβλέπονται ήδη οι απαραίτητες δράσεις, εχουμε εξαιρετικά καλούς λόγους για να προχωρήσουμε στις απαραίτητες αλλαγές. 

Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι που έχασαν σπίτια και εισοδήματα δεν μπορούν να περιμένουν. Η άμεση συμπαράσταση και αλληλεγγύη των πρώτων δύσκολων ημερών θα χρειαστεί και σε βάθος χρόνου. Τόσο για συμβολικούς, όσο και για ουσιαστικούς λόγους, τα κτίρια που θα ανακατασκευαστούν θα χρειαστούν τα απαραίτητα κίνητρα (και αντικίνητρα) ώστε να μετατραπούν σε κτίρια σχεδόν μηδενικών εκπομπών.